بزرگ شدی پسر
بزرگ شدی پسر مشغولم....مشغول روزمرگی های آشپزخانه ی عزیزم...پیشنهاد بازی می دهی..باید جوری سرگرمت کنم که به کارهایم برسم...
_برو عروسک پوه رو بیار باهاش بازی کن...ببین داره صدات میکنه!
و به جای پوه حرف میزنم! صدرا صدرا...
می دوی سمت اتاق..برمیداری و می آیی همان حوالی من...
من هم مراقبم که حواسم به بازیت باشد..به پوه..چون من زبانش هستم!
ساعتی بازی می کنی..و من ساعتی زبانِ پوه می شوم...بجایش کمک می خواهم..بجایش هیجان می دهم..بجایش گریه میکنم و تو خوشحال از همبازی دوست داشتنی ات!
یکهو کاسه و کوزه را بهم میزنی..پوه را پرت می کنی و خودت را روی زمین می اندازی و شروع میکنی به مثلا گریه...
_مامان پوه که واقعی نیست! الکیه...تو بجاش هی حف میزنی..من اینجوری دوس ندارم...باید پوه واقعی باشه...باید خودش راه بره...خودش حف بزنه..اینجوری اصلا خوب نیست..خوش نمیگذره!
من
هیچ نداشتم بگویم...فایل های مغزم رو باز کردم و به زور گفتم...اشکالی نداره بیا با من بازی کن من که واقعیم...
گفتی:_اشکالی داره...ولی باشه بیا باهم بازی کنیم!
خدایا ما عجب بچه هایی بودیم..من تا وقتی ازدواج کردم هنوز فکر میکردم روزی یک آدم کوچولو می بینیم..مثلِ ممول! و اینها سه سال وخورده ای دنیا را واقعی و الکی می بینند!
یادم آمد وقتهایی که کارتونِ پویای به ظاهر محترم، مناسبِ سن تو نیست و می گویم: صدرا اگه ترسیدی نبین...کانال رو عوض کنم..سی دی برات بذارم..
جوابم این است..._نه مامان اینا الکین..واقعی نیستن..کارتونن!!!!!
پسر گلم تو این عکس دوندونت عفونت کرده ولب وصورتت پف کرده فدات شم که خیلی اذیت شدی.
پاستیل کوچولو اینم عکسی که بعد کوتاهی موهات ازت گرفتم دوستت دارم نفسم عاشق مرد بودنت هستم .
پسرم الانم که دارم این پست رو برات میزارم سرما خوردی کنارم خوابیدی فدات شم که از دیشب اسهال واستفراغ امان نمیده صبح هم بردم دکتر که برات دارو نوشت انشالله با خوردن داروهات به زودی خوب شی گلکم
صدرا جونم زیاد سرما نمیخوره وقتی هم میخوره دیگه نگو ونپرس داره خاله فدای رسا جون بشه که ماشالله خیلی نازه 
یادمه پارسال هم یه بار از این مریضی ها که داخل دهن متورم میشه گرفته بود. بچگی .
