22 ماهگیت مبارک عسلکم

22 ماهه شدی با یک دنیا آرزوهای قشنگ مادرانه .. آرزوهایی که وقتی نوشتم و خواندم ، دلم عجیب گرفت .. همه این آرزوهای من در شرایط فعلی محاله .. محال ..


22 ماهه شدی و روز به روز بزرگتر و بالنده تر .. دیگه از اون نی نی کوچولوی سابق کمتر اثری هست .. دیگه میشه برایت برنامه ریزی کرد ، میشه برایت درددل کرد ، میشه دست کشید روی موهایت و حرفهای مادروپسرونه زد ، که تو بفهمیشون و لبخند بزنی و دست بذاری روی شانه هایم که یعنی فهمیدی همه رو اما نمیتونی جوابی بدی ... میشه باتو ،تو یک غروب سرد و بارانی پاییزی رفت پیاده روی ، میشه با تو از مزایای مسواک و غذاهای مقوی حرف زد و تو بفهمیشون .. میشه برای تو از ناچاری ها گفت ...
چقدر دلم میخواهد که تو، تو این شرایط ناچاری رشد نکنی .. چقدر دلم میخواهد که تو مرثیه و گریه بزرگ نشی .. چقدر دلم میخواهد که بی عذاب وجدان باشی ، تمام عمر .. که برای خودت ... خود واقعی ات که دلت میخواهد باشی ، ارزش قائل باشی .. چقدر دلم میخواهد که بری دنبال آرزوهایت ، هرچه قدر هم که به نظر دیگران نسنجیده باشد ، ... چقدر دلم میخواهد که از پسربودنت ، از مرد بودنت لذت ببری و بهش افتخار کنی ... چقدر دلم میخواهد که ترس را نفهمی ، نبینی ، باهاش زندگی نکنی .. که یاد بگیری که تو هرچه که هستی ، با هر افکاری ، با هر عقیده ای ، با هر کاری که تو زندگیت کردی .. یکی از فرشته های خوب خدایی ، بی تردید ..
و چقدر دلم میخواهد که شاد باشی .. دلت اگر گرفت روزی ، آنقدر دلخوشیهایت زیاد باشد که روبراهت کند